De Geplaagde Burggraaf, Heren van Londen, boek 4 (Ebook) (TO VEX A VISCOUNT, LORDS OF LONDON, BK 4) DUTCH

J. Smith & Sons Advocaten, Londen, augustus 1812

Lord Hugo Blythe, vierde burggraaf van Wakely, staarde sprakeloos naar zijn advocaat van vele jaren, de heer Thompson. Hij knipperde met zijn ogen, terwijl hij vocht om de betekenis achter de woorden van de heer te begrijpen.
Verdoem mijn vader naar de hel. Als hij niet al dood was geweest, had Hugo hem misschien zelf wel vermoord voor het spelen van zo'n spel.
'Het spijt me, maar kunt u me nogmaals uitleggen wat de voorwaarden zijn van mijn vaders testament? Ik begrijp het niet helemaal. U zei dat ik binnen een jaar moet trouwen? Daar ben ik een beetje verward over.' Wat wenste hij vurig dat er echt sprake was van enige verwarring aan zijn kant.
De heer Thompson, een gezette oudere heer met een terugwijkende haarlijn maar eerlijke gelaatstrekken, wierp hem een medelijdende blik toe en staarde toen weer naar de papieren voor hem.
'Het testament verklaart dat u volgens uw geboorterecht de titel van burggraaf erft, evenals Bolton Abbey, samen met het huis in Londen en de landgoederen in Cumbria en Ierland. De bruidsschat die uw moeder bij haar huwelijk met uw vader meebracht, zal echter naar haar familie terugkeren als u niet trouwt vóór uw dertigste verjaardag. Ik denk dat dat minder dan twaalf maanden vanaf nu is.'
Ongeloof lag als een zware rotsblok in Hugo's maag. 'Net maar. Drieëntwintig juli om precies te zijn,' zei hij, terwijl hij met zijn hand over zijn kaak wreef. Hoe kon zijn vader hem dit aandoen? Natuurlijk hadden ze veel gesprekken - of beter gezegd, ruzies - gehad over zijn lanterfanten en losbandig gedrag in de stad zonder enige richting naar een huwelijk, maar om dit te doen, hem zo te dwingen, was meer dan wreed.
Zijn advocaat legde zijn papieren neer en ontmoette zijn blik. 'Ik stel voor dat u een vrouw vindt vóór het einde van het volgende seizoen. Als u niet aan die clausule voldoet, zal het geld volgens de instructies van uw vader naar uw oom in New York gaan. Uw oom is op de hoogte gesteld van deze voorwaarde en staat open voor het claimen van het geld dat met zijn zuster naar uw vader ging bij hun huwelijk. De clausule is waterdicht en kan niet worden opgeheven. Natuurlijk, als we kijken naar de financiële overzichten betreffende uw erfenis, als u dit geld verliest, zal er zeer weinig overblijven om de landgoederen draaiende te houden. U zou kunnen overwegen ze voor onbepaalde tijd te verpachten, aangezien u ze niet kunt verkopen omdat het gebonden bezittingen zijn.'
Een gewicht rustte op Hugo's schouders en hij zakte terug in zijn stoel, niet wetend dat het allemaal zo erg was. 'Heeft vader precies aangegeven met wie ik moet trouwen?' Hij had zeker luid genoeg gesproken vanuit zijn graf met zijn testament, hij had net zo goed kunnen vermelden wie aanvaardbaar was.
'Wat dat betreft...' zei de heer Thompson, terwijl hij op zijn stoel verschoof en er voor het eerst tijdens hun ontmoeting een beetje ongemakkelijk uitzag.
Het gewicht op Hugo's schouders verdubbelde.
'Uw vader heeft bepaald dat u niet alleen moet trouwen vóór uw dertigste verjaardag, maar dat u ook verplicht bent te trouwen met een vrouw van fortuin, zoals hij deed. Haar bruidsschat mag niet minder dan dertigduizend pond zijn. Uw vader schreef dat hij dit van u vraagt om ervoor te zorgen dat de familienaam, en allen die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van uw gronden, veilig worden gesteld. Hij schreef ook dat hij gelooft dat u meer dan bekwaam bent voor deze taak, en hij wenst u veel geluk en alle geluk in uw toekomstige huwelijk.'
Hugo ontmoette de blik van zijn advocaat, niet in staat te bevatten wat hem werd verteld. Hij had gedacht dat hij meer tijd zou hebben voordat hij zich zou settelen. Hij genoot er zeer van om een vrijgezel te zijn, maar de selecte, zeer schandalige huisfeesten waaraan hij gewend was, zouden allemaal moeten stoppen als hij een vrouw zou vinden. Hoe saai. Een vrouw. Zijn leven was voorbij.
De heer Thompson stond op en hield een opgerold exemplaar van het testament vast, vastgebonden met donkerroze lint. Hugo greep het vast, de drang om het tot een bal van vuilnis samen te knijpen was zijn eerste gedachte.
'Veel succes, Lord Wakely. Als u nog verdere vragen heeft, aarzel dan niet om een beroep op mij te doen. Ik sta tot uw beschikking wanneer u mij nodig heeft.'
Hugo schudde zijn hand, greep toen zijn hoed en handschoenen, en beende naar de deur. 'Dank u, meneer. Zodra ik het arme slachtoffer heb gevonden die mijn vrouw zal worden, zal ik contact opnemen.'
En ze zou een slachtoffer zijn, want een huwelijk gesloten in haast, en enkel vanwege de behoefte aan geld, zou nooit een goede match zijn. Hij had altijd de liefdesverbintenissen bewonderd van de paren waarmee hij omging, wetend dat hij ook zo'n verbinding voor zichzelf zou wensen. Alleen nu nog niet.
Hij stopte op de kasseien en sloeg zijn beverhoed op zijn hoofd. Verdorie. Als wat de advocaat zei waar was, en er was geen twijfel dat het dat was - hij had het testament in zijn handen om het te bewijzen - dan moest hij een vrouw vinden.
Ongeveer elf maanden voordat zijn tijd op was. Voordat zijn oom de oversteek over de Atlantische Oceaan zou maken en terug zou nemen wat rechtmatig van Hugo was. Zijn geboorterecht.
Wel, hij zou het niet toestaan. Hij zou zich houden aan de clausule, maar hij zou ook genieten van zijn laatste jaar als ongetrouwde heer. Er was niets wat hij meer verafschuwde dan door zijn vader te worden verteld wat hij moest doen. Dat zijn vader dit vanuit het graf voor elkaar had gekregen, was iets dat hij de oude knorrepot niet had toegedacht, maar helaas, hij had het mis.
Hij vloekte. Elf maanden en dan, en pas dan zou hij een gewillige erfgename vinden die een verstandshuwelijk wilde, en ermee klaar zijn.
In alle voorgaande seizoenen was het hem niet gelukt om iemand te vinden die hem inspireerde met iets anders dan lust, dus zou hij in het volgende seizoen trouwen met een gehoorzame erfgename om zijn eigendommen veilig te stellen. Een perfect gemakkelijk plan als hij er ooit een had gehad.
Onder geen enkele omstandigheid was hij bereid om zijn gronden te verliezen, zijn landgoederen te moeten verpachten, en de rest van zijn leven van schaarse middelen te leven. Zijn naam zou geruïneerd zijn; hij zou een heer zijn die door iedereen werd beklaagd. De Wakelys hadden nooit om geld hoeven vragen, en hij zou niet de eerste zijn die dat zou doen. Hij huiverde. Oh nee, dat zou nooit gaan.
Op erfgenamesjacht zou hij gaan. Nou ja, in ieder geval over elf maanden.